ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΙΝΙΑΚΟΥ ΚΕΡΑΤΟΣ

 

Το σύνδρομο του ινιακού κέρατος (occipital horn syndrome), μια σκελετική δυσπλασία που προκαλείται από διαφορετικές μεταλλάξεις στο ίδιο γονίδιο με αυτό που εμπλέκεται στη νόσο του Menkes, είναι μια σχετικά ήπια ασθένεια. Οι δύο ασθένειες συχνά συγχέονται, επειδή οι βιοχημικές ανωμαλίες είναι πανομοιότυπες.

ΑΙΤΙΑ 

Παθογόνες ποικιλίες στο γονίδιο που κωδικοποιεί για την ATP7A, μια ΑΤΡάση μεταφοράς χαλκού

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ

Κληρονομείται κατά τον φυλοσύνδετο υπολειπόμενο τρόπο

ΔΟΜΗ ΑΤΡ7Α

Η ATP7A αποτελείται από έξι αμινοτελικούς τομείς δέσμευσης μετάλλων (MBD1-MBD6), έναν διαμεμβρανικό τομέα που περιέχει οκτώ διαμεμβρανικές έλικες (TM1-TM8) και έναν Ν-, Ρ- και Α-.διαλυτό καταλυτικό τομέα.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Κατά την κλινική εξέταση αυτά που κάνουν εντύπωση , αν και δεν διακρίνονται πάντα είναι από το πρόσωπο το μακρύ πρόσωπο, τα μεγάλα αυτιά, τα χαλαρά/γεμάτα μάγουλα, οι διαταραχές των τριχών στην τριχοσκόπηση και οι ατίθασες τρίχες. Από το συνδετικό ιστό και το δέρμα διακρίνεται το χαλαρό δέρμα και οι κήλες ενώ από τα οστά & τις αρθρώσεις διακρίνονται τα ινιακά κέρατα , η χαλαρότητα των αρθρώσεων, οι εξοστώσεις (κερκιδικές/κνημιαίες), τα κυρτά μακρά οστά, το βλαισό ισχίο (Coxa valga), το βλαισό γόνατο (Genu valgum), η σκολίωση , η παραμόρφωση του θώρακα, οι εξαρθρώσεις, οι συγκάμψεις των μεγάλων αρθρώσεων, η υπερεκτασιμότητα των αρθρώσεων , τα κατάγματα. Νευρολογικά παρατηρείται νοητική υστέρηση, μυική υποτονία και επιληπτικές κρίσεις, ενώ καρδιαγγειακά χαρακτηριστική είναι η δυσαυτονομία- ορθοστατική υπόταση, αστάθεια θερμοκρασίας, χρόνια διάρροια. Από το ουροποιητικό αναφέρονται συχνές ουρολοιμώξεις λόγω της ατελούς κένωσης της κύστης, εκτός των υπολοίπων χαρακτηριστικών ευρημάτων (εκκολπώματα ουροδόχου κύστης και 1/3 των ασθενών ΚΟΠ), ενώ κάποιοι ασθενείς ανέφεραν άσθμα

ΔΙΑΓΝΩΣΗ 

Εργαστηριακός έλεγχος : Χαμηλά επίπεδα χαλκού και σερουλοπλασμίνης στον ορό βρέθηκαν στα δύο τρίτα των περιπτώσεων.

Ακτινογραφία : κλείδα σε σχήμα σφυριού, διεύρυνση της μέσης διάφυσης, στρογγυλοποίηση των λαγόνιων πτερύγιων, μεταφυσική εξόστωση,

Μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου (MRI) -ήπια ατροφία ή/και καθυστερημένη μυελίνωση. Ενδοκρανιακή ελικοειδή πορεία των αγγείων (64%). Ελικοειδής πορεία  των εξωκρανιακών αρτηριών εντοπίζεται στις αυχενικές, σπληνικές και ηπατικές αρτηρίες. Σχηματισμός ανευρύσματος διαπιστώνεται κυρίως στις ίδιες αρτηρίες. Διάταση των μεγάλων φλεβών αναφέρεται.

U/S ΝΟΚ- εκκολπώματα ουροδόχου κύστης, νεφρικές ανωμαλίες και ΚΟΠ

ΗΕΓ : για τις κρίσεις

Ηλεκτρονική Μικροσκοπία : Τα ινίδια κολλαγόνου στο χόριο του δείγματος ελέγχου είναι κανονικά οργανωμένα σε καμπυλόγραμμες δέσμες με ομοιόμορφες διαμέτρους. Στο χόριο  των ασθενών με OHS, η διάμετρος των ινών κολλαγόνου φαίνεται να είναι μεγαλύτερη και πιο μεταβλητή. Τα ινίδια είναι πιο χαλαρά συσκευασμένα αλλά διατηρούν ένα κανονικό σχήμα.

Η ΗΜ μιας ελαστικής ίνας ελέγχου καταδεικνύει έναν συμπαγή και πυκνό πυρήνα ελαστίνης που περιβάλλεται από έναν αραιό μανδύα μικροϊνιδίων. Στους πάσχοντες, ο πυρήνας ελαστίνης περιβάλλεται από ένα υπόλειμμα που εκτείνεται έξω από την ελαστική ίνα με απώλεια της μικροϊνιδιακής οργάνωσης. Επιπλέον, ο πυρήνας ελαστίνης μπορεί να είναι σχεδόν πλήρως διαταραγμένος και δύσκολο να διακριθεί. Στους ασθενείς παρατηρούνται ανωμαλίες ινοβλαστών, με πολλαπλά αυτοφαγολυσοσώματα που περιέχουν δρεπανοειδή ηλεκτρόνιο-πυκνές εναποθέσεις. Η παρατήρηση σημαντικών ανωμαλιών των ινοβλαστών, με πολλαπλά αυτοφαγολυσοσώματα που περιέχουν δρεπανοειδείς ηλεκτρονιακά πυκνές εναποθέσεις, είναι νέα και μπορεί να υποδηλώνει ελαττωματική διακίνηση και παγίδευση πρωτεϊνών που χρειάζονται επεξεργασία εξαρτώμενη από χαλκοένζυμα στο μετά-Golgi δίκτυο. Τα μιτοχόνδρια, το σύμπλεγμα Golgi και το ενδοπλασματικό δίκτυο φαίνονται φυσιολογικά.

Τριχοσκόπηση : pili torti

Γονιδιακός έλεγχος

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η αρχική διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει άλλες μορφές cutis laxa, συμπεριλαμβανομένου :

-του cutis laxa που σχετίζεται με FBLN5 και LTBP4 (OMIM#219100 και #613177) και

-του δερματοσπαραξικού τύπου του συνδρόμου Ehlers-Danlos (EDS τύπος VIIC, OMIM#225410), το οποίο μπορεί να εμφανιστεί με cutis laxa, υποτονία και εκκολπώματα ουροδόχου κύστης, αλλά με φυσιολογική νοητική ανάπτυξη.

Ωστόσο, στο OHS δεν υπάρχει πρώιμο εμφύσημα όπως στο cutis laxa που σχετίζεται με FBLN5 και LTBP4, ούτε εύκολος μώλωπισμός ή σοβαρή ευθραυστότητα του δέρματος όπως στο δερματοσπαραξικό τύπο EDS.

-Το cutis laxa που σχετίζεται με ATP6V0A2 (OMIM#219200) μπορεί επίσης να εμφανιστεί με ήπια νοητική υστέρηση, αλλά συνήθως δεν εμφανίζει εκκολπώματα ουροδόχου κύστης ή εξοστώσεις.

-Αργότερα, οι εξοστώσεις μπορούν να εκληφθούν εσφαλμένα ως κληρονομικές πολλαπλές εξοστώσεις λόγω ελαττωμάτων στην EXT1 ή EXT2 (OMIM#133700 και #133701)

 ΝΟΣΟΣ Canavan (N -Acetylaspartic Acid)

 

Το Ν-ακετυλασπαρτικό οξύ (NAA), ένα παράγωγο του ασπαρτικού οξέος, συντίθεται στον εγκέφαλο καιβρίσκεται σε υψηλή συγκέντρωση παρόμοια με το γλουταμινικό οξύ. Μελέτες υποδηλώνουν ότι το NAA έχει πολλαπλές λειτουργίες, όπως το να χρησιμεύει ως δεξαμενή οξικού οξέος για τη σύνθεση μυελίνης και να είναι ένας οργανικός ωσμωτικός παράγοντας που βοηθά στη ρύθμιση της εγκεφαλικής ωσμωτικότητας. Ωστόσο, η πλήρης λειτουργία του NAA δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητή

Ασ Oξύ + AcetylCoA (νευρώνας)→Ν-ακετυλασπαρτικό οξύ➡ ΑσΟ +Οξικό άλας (ολιγοδενδροκύτταρο)

Η ασπαρτοακυλάση διασπά την Ν-ακετυλομάδα από το NAA.

Βασικές πτυχές του μεταβολισμού του NAA:

Σύνθεση:

Το NAA συντίθεται στους νευρώνες από το ένζυμο NAT8L, χρησιμοποιώντας ασπαρτικό και ακετυλο-CoA ως υποστρώματα.

Διάσπαση:

Το NAA διασπάται στα ολιγοδενδροκύτταρα από το ένζυμο ασπαρτοακυλάση (ASPA), παράγοντας ασπαρτικό και οξικό άλας.

Ρόλος στους νευρώνες:

Το NAA είναι ένας βασικός μεταβολίτης στους νευρώνες, που ενδεχομένως εμπλέκεται στον ενεργειακό μεταβολισμό και την αξονική μυελίνωση.

Ρόλος στα ολιγοδενδροκύτταρα:

Η διάσπαση του NAA από την ASPA στα ολιγοδενδροκύτταρα είναι κρίσιμη για τη σύνθεση μυελίνης, παρέχοντας οξικό άλας για την παραγωγή λιπιδίων.

ΝΑΑ→ΑσΟ +Οξικό άλας→παραγωγή Λιπιδίων→ΜΥΕΛΙΝΗ

Νόσος Canavan:

Μεταλλάξεις στο γονίδιο ASPA οδηγούν στη νόσο Canavan, που χαρακτηρίζεται από συσσώρευση NAA και μειωμένη μυελίνωση & ΝΕΥΡΟΕΚΦΎΛΙΣΗ

Πέρα από τον εγκέφαλο:

Ο μεταβολισμός του NAA έχει επίσης εμπλακεί σε άλλους ιστούς, συμπεριλαμβανομένων των λιποκυττάρων, των ανοσοκυττάρων και των καρκινικών κυττάρων, με ρόλους στη σύνθεση λιπιδίων και την ακετυλίωση ιστονών.

Σημασία και Κλινική Συνάφεια:

Νευρωνική Ακεραιότητα: Το NAA θεωρείται συχνά δείκτης νευρωνικής υγείας και βιωσιμότητας.

Μεταβολισμός Ενέργειας: Το NAA μπορεί να παίζει ρόλο στην παραγωγή μιτοχονδριακής ενέργειας.

Μυελίνωση: Το NAA είναι απαραίτητο για τη σύνθεση μυελίνης, ιδιαίτερα στην πρώιμη μεταγεννητική ανάπτυξη του εγκεφάλου.

Νόσος Canavan: Η ασθένεια υπογραμμίζει τον κρίσιμο ρόλο του μεταβολισμού του NAA στη διατήρηση της υγείας του εγκεφάλου και της σωστής μυελίνωσης.

Άλλες Παθήσεις: Έχουν παρατηρηθεί ανώμαλες συγκεντρώσεις NAA σε διάφορες άλλες νευρολογικές παθήσεις, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, η τραυματική εγκεφαλική βλάβη και η νόσος Alzheimer.

ΑΙΤΙΑ ΝΟΣΟΥ CANAVAN

Πρόκειται για μεταλλάξεις στο γονίδιο της ασπαρτοακυκλάσης (ASPA), το οποίο εντοπίζεται στη χρωμοσωμιακή θέση 17p13.2 και κωδικοποιεί για το ένζυμο ασπαρτοακυλάση.

Η ανεπάρκεια της ασπαρτοακυλάσης οδηγεί στη νόσο Canavan, μια σοβαρή λευκοδυστροφία, που χαρακτηρίζεται από υπερβολική απέκκριση NAA και σπογγώδη εκφύλιση της λευκής ουσίας του εγκεφάλου.

ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ

Η νόσος Canavan είναι μια αυτοσωμική υπολειπόμενη διαταραχή, και είναι πιο συχνή σε άτομα εβραϊκής καταγωγής Ασκενάζι από ό,τι σε άλλες, εθνοτικές ομάδες. Το ελαττωματικό γονίδιο για τη νόσο Canavan (ASPA) βρίσκεται στο χρωμόσωμα 17 και μπορούν να προσφερθούν γενετικές εξετάσεις για ασθενείς, μέλη της οικογένειας, και πληθυσμούς υψηλού κινδύνου.

ΠΑΘΟΓΕΝΕΣΗ

Η ανεπάρκεια του ενζύμου ασπαρτοακυλάση οδηγεί σε συσσώρευση NAA στον εγκέφαλο, ειδικά στη λευκή ουσία προκαλώντας ΝΕΥΡΟΕΚΦΥΛΙΣΗ και μαζική απέκκριση αυτής της ένωσης στα ούρα. Υπερβολικές ποσότητες NAA υπάρχουν επίσης στο αίμα και στο ΕΝΥ.

ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΑ

Οι βιοψίες εγκεφάλου ασθενών με νόσο Canavan δείχνουν σπογγώδη εκφύλιση των μυελινικών ινών, αστροκυτταρικό οίδημα και επιμήκη μιτοχόνδρια. Υπάρχει έντονη κενοτοπιοποίηση και αστροκυτταρικό οίδημα στη λευκή ουσία.

Η ηλεκτρονική μικροσκοπία αποκαλύπτει παραμορφωμένα μιτοχόνδρια. Καθώς η νόσος εξελίσσεται, οι κοιλίες διευρύνονται λόγω εγκεφαλικής ατροφίας.

ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Η σοβαρότητα της νόσου Canavan καλύπτει ένα ευρύ φάσμα. Τα βρέφη συνήθως εμφανίζονται φυσιολογικά κατά τη γέννηση και μπορεί να μην εκδηλώνουν συμπτώματα της νόσου μέχρι την ηλικία των 3-6 μηνών, όταν αναπτύσσουν προοδευτική μακροκεφαλία, σοβαρή υποτονία, επίμονη υστέρηση κεφαλής και καθυστερημένα ορόσημα (όπως η κύλιση, η συγκράτηση του κεφαλιού & το ανεξάρτητο κάθισμα σε καθιστή θέση), δυσκολία στην παρακολούθηση αντικειμένων και δυσκολία στον θηλασμό . Καθώς η νόσος εξελίσσεται, υπάρχει σπαστικότητα (κάμψη των χεριών στους αγκώνες), δυσκαμψία των αρθρώσεων (υπερέκταση των κάτω άκρων-τα ποδια παραμένουν εντυπωσιακά τεταμένα και ευθεία) και συσπάσεις. Αναπτύσσονται οπτική ατροφία και επιληπτικές κρίσεις.

Δυσκολίες στη σίτιση, μειωμένη αύξηση βάρους, διαταραχές στον ύπνο και γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση μπορεί να εμφανιστούν κατά το 1ο έτος της ζωής. Η κατάποση επιδεινώνεται και μπορεί να απαιτηθεί ρινογαστρική σίτιση ή μόνιμη γαστροστομία, γύρω στο 2ρο-3το χρόνο. Στο παρελθόν, οι περισσότεροι ασθενείς πέθαιναν στην 1η δεκαετία της ζωής, αλλά με τις εξελίξεις στην ιατρική τεχνολογία και τη βελτιωμένη υποστηρικτική φροντίδα, τώρα συχνά επιβιώνουν μέχρι τη 2η ή 3η δεκαετία.

ΆΤΥΠΗ ΝΟΣΟΣ CANAVAN

Η νεανική ή ήπια νόσος Κάναβαν είναι λιγότερο συχνή από τη βρεφική νόσο Κάναβαν, εμφανίζεται μετά την ηλικία των 5 ετών και είναι πιο συχνή σε μη Ασκενάζι Εβραίους. Οι πάσχοντες από νεανική νόσο Κάναβαν συνήθως παρουσιάζουν

-ήπια καθυστέρηση ομιλίας

-παρεγκεφαλιδική διαταραχή : ζάλη, ίλιγγος

-ηπια διαταραχή κινητικής λειτουργίας , σπαστικότητα , ασταθή βάδιση και μπορεί να έχουν

-νυσταγμό, μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια.

Τα άλλα τυπικά χαρακτηριστικά της νόσου Κάναβαν συνήθως δεν υπάρχουν.

Αυτά τα παιδιά έχουν μέτρια αυξημένη απέκκριση NAA στα ούρα, γεγονός που υποδηλώνει νόσο Κάναβαν.

Η μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου δείχνει αυξημένη ένταση σήματος στα βασικά γάγγλια αντί για την ολική λευκή ουσία, οδηγώντας μερικές φορές σε σύγχυση με μιτοχονδριακή νόσο. Η διάρκεια της ζωής είναι τυπικά φυσιολογική

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Σε έναν τυπικό ασθενή με νόσο Canavan, η αξονική τομογραφία και η μαγνητική τομογραφία αποκαλύπτουν διάχυτη εκφύλιση της λευκής ουσίας, κυρίως στα εγκεφαλικά ημισφαίρια, με μικρότερη εμπλοκή της παρεγκεφαλίδας και του εγκεφαλικού στελέχους .Μπορεί να απαιτηθούν επαναλαμβανόμενες αξιολογήσεις. Η μαγνητική φασματοσκοπία που πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια της μαγνητικής τομογραφίας μπορεί να γίνει για να δείξει την υψηλή κορυφή της NAA, υποδηλώνοντας νόσο Canavan.

ΗΕΓ: είναι βοηθητικό για την καταγραφή και ανάδειξη των επιληπτικών κρίσεων

ΑΕΡΙΑ ΧΡΩΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ-ΦΑΣΜΑΤΟΜΕΤΡΙΑ ΜΑΖΑΣ ΟΥΡΩΝ (ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΟΞΕΑ ΟΥΡΩΝ)

Η διάγνωση μπορεί επίσης να τεθεί με την εύρεση αυξημένων ποσοτήτων NAA στα ούρα ή το αίμα. Η NAA ανευρίσκεται μόνο σε ίχνη (24 ±16 µmol/mmol κρεατινίνης) στα ούρα μη προσβεβλημένων ατόμων, ενώ σε ασθενείς με νόσο Canavan η συγκέντρωσή της κυμαίνεται από 1.440 ±873 µmol/mmol κρεατινίνης. Υψηλά επίπεδα NAA μπορούν επίσης να ανιχνευθούν στο πλάσμα, το ΕΝΥ και τον εγκεφαλικό ιστό.

ΒΙΟΨΙΑ ΔΕΡΜΑΤΟΣ & ΔΡΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΣΠΑΡΤΟΚΥΚΛΑΣΗΣ

Η ασπαρτοακυλάση στους ινοβλάστες χρησιμοποιείται συχνά για την επιβεβαίωση της διάγνωσης, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Η δραστικότητα της ασπαρτοακυλάσης στους ινοβλάστες των υποχρεωτικών φορέων είναι η μισή ή και λιγότερο από τη  δραστικότητα που παρατηρείται σε φυσιολογικά άτομα.

ΓΟΝΙΔΙΑΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Ο γονότυπος ασθενών με νόσο Canavan θα πρέπει πάντα να γίνεται και θα δείξει μεταλλάξεις της ASPA.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η διαφορική διάγνωση της νόσου Canavan θα πρέπει να περιλαμβάνει τη νόσο Alexander, η οποία είναι μια άλλη λευκοδυστροφία που σχετίζεται με μακροκεφαλία. Η νόσος Alexander προκαλείται από ένα ελάττωμα στη σύνθεση της όξινης πρωτεΐνης των νευρογλοιακών ινιδίων και η διάγνωση μπορεί να αποκλειστεί με μοριακή διάγνωση σε λεμφοκύτταρα του αίματος.

ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ

Υπάρχουν 2 κυρίαρχες παθογόνες παραλλαγές που οδηγούν στη νόσο Canavan στον εβραϊκό πληθυσμό Ασκενάζι. Η πρώτη είναι μια υποκατάσταση αμινοξέων (E285A) στην οποία το γλουταμινικό οξύ αντικαθιστά την αλανίνη. Αυτή η μετάλλαξη είναι η πιο συχνή και περιλαμβάνει το 83% των 100 μεταλλαγμένων αλληλόμορφων που εξετάστηκαν σε ασθενείς Ασκενάζι Εβραίους. Η δεύτερη κοινή παθογόνος παραλλαγή είναι μια αλλαγή (από τυροσίνη σε μια ανερμηνεύσιμη μετάλλαξη), που οδηγεί σε διακοπή της κωδικοποιητικής αλληλουχίας (Y231X). Αυτό αντιπροσωπεύει το 13% των μεταλλαγμένων αλληλόμορφων.

Στον μη εβραϊκό πληθυσμό, έχουν παρατηρηθεί πιο ποικίλες παθογόνες παραλλαγές και οι 2 παραλλαγές (συχνές στους εβραϊκούς) είναι σπάνιες. Μια διαφορετική μετάλλαξη (A305E), η υποκατάσταση της αλανίνης με γλουταμινικό οξύ, αντιπροσωπεύει το 40% των 62 μεταλλαγμένων αλληλόμορφων σε μη εβραίους ασθενείς. Περισσότερες από 50 παθογόνες παραλλαγές περιγράφονται στον μη εβραϊκό πληθυσμό.

Με τη νόσο Canavan, είναι σημαντικό να ληφθεί μια «μοριακή διάγνωση», επειδή αυτό θα οδηγήσει σε ακριβή συμβουλευτική και προγεννητική καθοδήγηση για την οικογένεια. Εάν οι μεταλλάξεις δεν είναι γνωστές, η προγεννητική διάγνωση «βασίζεται στο επίπεδο NAA στο αμνιακό υγρό. Σε ασθενείς Εβραίων Ασκενάζι, η «συχνότητα φορέων μπορεί να φτάσει το 1:40, η οποία είναι κοντά σε αυτή της νόσου Tay-Sachs». Ο έλεγχος φορέων για τη νόσο Canavan είναι διαθέσιμος για Εβραίους «άτομα». Η συσχέτιση γονότυπου-φαινοτύπου και η έκφραση ασπαρτοακυλάσης δείχνουν ότι οι μελέτες έκφρασης μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση της νόσου.

Ασθενείς με νεανικές ή ήπιες μορφές νόσου Canavan ήταν σύνθετοι «ετεροζυγώτες» με μια ήπια παθογόνο παραλλαγή στο ένα αλληλόμορφο και μια σοβαρή παραλλαγή στο άλλο αλληλόμορφο. Οι ήπιες παραλλαγές περιλαμβάνουν τα p.Tyr288Cys και p.Arg71His.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Δεν υπάρχει προς το παρόν διαθέσιμη συγκεκριμένη θεραπεία. Η Φυσικοθεραπεία, η Αντιεπιληπτική Αγωγή, η Ρινογαστρική Σίτιση ή η Εντερική Σίτιση (γαστροστομία) βελτιώνουν το προσδόκιμο της ζωής των ασθενών .Πρόσφατες μελέτες γονιδιακής θεραπείας με χρήση ανασυνδυασμένων αδενο-σχετιζόμενων ιών (rAAVs) έχουν δείξει κάποια θετικά αποτελέσματα στη διάσωση knockout ποντικών , αλλά δεν έχουν ακόμη δοκιμαστεί σε ανθρώπους. Τα προβλήματα σίτισης και οι επιληπτικές κρίσεις θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σε ατομική βάση.

ΠΡΟΛΗΨΗ

Η γενετική συμβουλευτική, ο έλεγχος για φορείς και η προγεννητική διάγνωση είναι οι μόνες μέθοδοι πρόληψης. Οι προσπάθειες γονιδιακής θεραπείας σε παιδιά με νόσο Canavan έχουν δείξει έλλειψη μακροχρόνιων ανεπιθύμητων ενεργειών, κάποια μείωση στην αύξηση του Ν-ακετυλασπαρτικού οξέος στον εγκέφαλο, βελτιωμένη συχνότητα επιληπτικών κρίσεων και σταθεροποίηση