(Έκθεση μαθητή από δημοτικό σχολείο της Αθήνας)
"Θεέ μου απόψε σου ζητάω κάτι που θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα με την τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί.
Όταν είμαι τηλεόραση θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά-ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στεναχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τ΄αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιός θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη μόνο και μόνο για να περάσει λίγες ώρες μαζί μου.
Α! Και το τελευταίο...Κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου δεν ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"
Η δασκάλα που τη διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) έκλαψε. Ο σύζυγος της που μόλις είχε μπει, τη ρώτησε "Τι συμβαίνει;". Αυτή απάντησε: "Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου"
Ο σύζυγος αφού τη διάβασε, είπε:" Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!"
Τότε η δασκάλα τον κοίταξε και του είπε:" Αυτή η έκθεση είναι του γιού μας!.."
